แสงสุดท้าย

ข้อมูลเบื้องต้น

เด็กชายนิทราภายใต้โลงแก้ว มนุษย์จิ๋วผู้อัธยาสัยดี ความสวยงามราวกับในเทพนิยายของเกาะนี้ กลับแฝงไปด้วยความมืดมน ความน่ากลัว ความหลัง ที่เด็กสาวไม่อาจลบล้างได้

เนื้อเรื่อง

 ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกระพริบถี่ๆเมื่อเห็นข้อความในกระดาษตรงหน้า มันช่างน่าเบื่อจริงๆ ที่จะต้องมานั่งเรียนอะไรซ้ำๆหลายๆปี เพื่อใหัซึมลึกเข้าไปถึงส่วนใดส่วนหนึ่งของสมอง เวลาบ่ายแบบนี้ช่างเหมาะกับเวลานอนเป็นอย่างยิ่ง บรรยากาศเย็นยะเยือกรอบข้าง "พาย" เริ่มลังเลใจเสียแล้ว ว่าเธอจะนอนดีหรือเปล่า เพราะดูท่าหญิงสูงวัยที่.   สอนอยู่หน้าห้องนั่นคงเอาเรื่องน่าดูถ้าเธอทำอย่างนั้นลงไป 

 เมื่อเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างก็จะพบกับทัศนียภาพที่สวยงามของแม่น้ำสายสำคัญของประเทศ ภาพเรือที่กำลังแล่นรับส่งผู้โดยสารช่างดึงดูดเสียจนยากที่จะละสายตา แสงจากดวงอาทิตย์เริ่มลงน้อยถอยลงไปบ้างแล้ว แต่ทว่า แสงวูบหนึ่งของมันกลับปะทะเข้าที่สายตาของเด็กสาวอย่างจัง ภาพทั้งหมดดับวูบไปชั่วขณะ 

 พายลืมตาขึ้นมาด้วยความมึนงงเล็กน้อย แสงนั่นมาจากไหนกัน? แต่เมื่อสายตาปรับเข้าที่แล้ว คำถามมากมายก็โถมเข้ามาหาเธอมากกว่าเดิม นี่มันที่ไหน? ฉันมาที่นี่ได้ยังไง? และฉันจะกลับไปยังไง? 

 เด็กสาวมองไปรอบตัวไม่พบใครซักคน และเห็นเพียงผืนน้ำสีฟ้าใสอันกว้างใหญ่ตรงหน้า และผืนทรายสีขาวเม็ดละเอียดที่ตนกำลังเหยียบย่ำอยู่ เธอยังคงอยู่ในชุดนักเรียนไร้รองเท้า เช่นเดียวกับตอนที่อยู่ในห้องเรียน เธอมาที่นี่ได้ยังไง ป่านี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างถ้าอยู่ดีๆนักเรียนอย่างเธอก็หายออกมาจากห้อง

 สายลมเย็นๆที่พัดโชยมา ทำให้จิตใจของเด็กสาวสงบขึ้น เธอเริ่มเดินสำรวจ ว่านี้เป็นเพียงชายฝั่ง หรืเกาะกลางทะเลแห่งหนึ่ง ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้น เธอคงวุ่นกับการหาทางกลับไม่น้อย...และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ 

ให้ตายเถอะ นี่ใครเล่นตลกอะๆรกับฉันเนี้ย ถึงนี่จะเป็นคาบที่น่าเบื่อ แต่หลายปีที่ผ่านมานี้ฉันก็ไม่เคยรอดพ้นจากการซ่อมวิชานี้เสียที ยิ่งมาโผล่อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้อีก แล้วปลายภาคนี้มันจะรอดมั้ย แต่เมื่อเวลาผ่านไป การคิดโทษนู่นโทษนี่ก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย ท้องเริ่มร้องแล้ว พายตัดสินใจจะเข้าป่าไปหาอะไรมาประทังชีวิต

 เมื่อหันหลังให้ชายหาด เบื้องหน้าของเธอมีแต่แมกไม้สีเขียวที่เบียดเสียดกันอยู่ เธอใช้มือแหวกแมกไม้เหล่านั้นแล้วค่อยย่างก้าวเข้าไปข้างใน

 เสียงกรุ๊งกริ๊งดังสนั่นไปทั่วทั้งอาณาบริเวณ คล้ายกับเสียงกริ่งหน้าบ้าน ซึ่งไม่เคยก้องขนาดนี้มาก่อน 

สันชาตญาณสัมผัสได้ว่ามีสายตานับร้อบจับจ้องมาที่พาย แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอก็ไม่มีอะไรจะเสีย ต้นไม้พวกนี้...ราวกับเคยเห็นมาก่อน นานแสนนาน

  มนุษย์จิ๋ว หรืออะไรซักอย่างที่รูปร่างคล้ายคน แต่ขนาดเล็กกว่าเกือบเท่าตัว นับร้อยต่างออกมาจากที่ซ่อน ไม่สิ พายอธิบายภาพตรงหน้าไม่ถูก คงไม่ใช่ที่ซ่อน แต่เป็น"บ้าน" เสียมากกว่า พวกเขาจ่างวิ่งกรูกันมาหาเธอ พลังนับร้อยของนิ้วมือที่ขนาดเท่าเศษผงดึงตัวเธอให้เดินตาม สวยงามมาก... สวยงามเมือนในเทพนิยาย แต่มีบางสิ่งที่ทำให้ดูต่างออกไป มันมี"ความมืด" แฝงอยู่ ความืด สิ่งที่บ่งบอกถึงความเศร้าโศก ความโหดรัาย หรืออะไรแย่ๆซักอย่าง 

 เหล่ามนุษย์จิ๋วพาเธอไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง สำหรับเธอ มันเป็นเก้าอี้ที่เด็กเล็กนั่ง แต่ตอนนี้เธอก็ยังพอนั่งได้ แม้จะกลัวมันหักอยู่เล็กน้อย แต่มันก็คงดีกว่านั่งเก้าอี้ของมนุษย์จิ๋วพวกนั้นละกัน เธอคิด ระหว่างกวาดสายตามองไปรอบๆ พายสังเกตุเห็นสิ่งบางสิ่ง เก้าอี้อีกตัว ที่ขนาดเท่ากับที่เธอนั่งอยู่ น่าแปลกเหมือนกันว่า เจ้าพวกนี้รู้ด้วยหรือว่าเธอจะโผล่มาที่นี่ ถึงได้เตรียมเก้าอี้ไว้ แต่น่าแปลก ว่าทำไมต้องเป็นเก้าอี้เด็ก และทำไมต้องสองตัวดัวย คำถามในใจคัางไว้แค่นั้น เพื่อรับคำถามต่อไป เมื่อมนุษย์จิ๋วตนหนึ่งวิ่งกลิ้งลูกมะพร้าวแหวกฝูงชนมาหาเธอ...เย็นชื่นใจ เกาะนี้ช่างมหัศจรรย์จริงๆ

 "เธอยังคงน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ..." หนึ่งในมนุษย์จิ๋วพูดขึ้น ซึ่งสร้างความแปลกใจให้กับพายไม่น้อย     จริงอยู่ ที่เธอรู้สึกเหมือนเคยมาที่นี่มาก่อน แต่เจ้าพวกนี้ก็ไม่น่าจำเธอได้แม่นยำขนาดนี้ หรืออาจเป็นเพราะ มนุษย์ไม่ได้จำเธอได้เพียงอย่างเดียว แต่อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอมาอยู่ที่นี่ก็ได้

" เธออยากอยู่ที่นี่กับพวกเรามั้ย" น้ำเสียงเจื้อยเจี้ยวของมนุษย์จิ๋วตนหนึ่งเอ่ยขึ้น มันดูเป็นคำเชิญชวนที่เป็นมิตร แต่กลับแฝงความน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก แต่บางที เธออาจคิดไปเองก็ได้

อยู่ที่เกาะแห่งนี้น่าสนุกกว่าการกลับไปเรียนเป็นไหนๆ แต่เมื่อคิดถึงพ่อแม่และเพื่อนๆที่รอเธออยู่แล้ว พายก็ทิ้งพวกเขาไม่ลง

" ไม่ล่ะ ฉันอยากกลับบ้าน พวกเธอพาชั้นกลับบ้านทีสิ" เธอเอ่ย

" ได้สิ แต่เธอต้องมาที่นี่กับพวกเราก่อน" มนุษย์จิ๋วเอ่ยตอบ ก่อนที่พลังนับร้อยจะมาดึงเธอไปอีกครั้ง

 น้ำตก มันเป็นน้ำตกท่ีใสที่สุดและสวยที่สุดเท่าที่พายเคยเห็นมา มือเล็กๆพวกนั้นลากเธอทะลุผ่านน้ำตกอันสวยงามเข้าไป และได้พบกับ..."ความมืด" ที่เธอไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย 

  ภายในเกาะธรรมดาๆ อันรายล้อมด้วยท้องทะเลที่สวยงาม กลับมีผืนป่า บ้านเมือง และน้ำตกที่สวยงามกว่า แต่ใครจะรู้ ว่าเมื่อผ่านน้ำตกเข้ามาสู้ใจกลางของเกาะแล้ว จะพบกับความมืดมนจนน่าขนลุก

 แสงสว่างดวงเล็กๆถูกจุดขึ้นจากฝีมือของมนุษย์จิ๋ว เขาชี้แสงไปข้างหน้า ซึ่งเป็นตรงกลางของเกาะ เผยให้เห็นโลงแก้วขนาดเท่าตัวเด็ก ข้างในบรรจุร่างของเด็กชายคนหนึ่ง...นิค 

เธอจำได้แล้ว เกือบสิบปีที่แล้วเด็กทั้งสองอยู่โรงเรียนเดียวกัน สนิทกันมาก ทั้งคู่รักการผจญภัย พวกเธอเคยได้ฟังนิทานจากคุณครู นิทานที่เล่าถึงท้องทะเลสีฟ้าใส เกาะมหัศจรรย์ และมนุษย์จิ๋ว ทั้งคู่สัญญาว่าจะไปที่นั่นด้วยกัน โดยหาทางให้แสงอาทิตย์มาส่องตาจนเกือบบอดไปหลายครา และในที่สุด เด็กทั้งสองก็ได้มาเยือน ณ เกาะแห่งนี้จนได้

 แม้มนุษย์จิ๋วที่นี่จะไม่คุ้นกับมนุษย์ตัวใฟญ่อย่างพวกเธอ แต่พงกเขาก็ให้ความต้อนรับเป็นอย่างดี ถึงขั้นร่วมแรงร่วมใจกันสร้างเก้าอี้ให้ทั้งคู่ในขนาดพอดีตัว ทั้งพายและนิคต่างก็มีความสุขกันมาก ทั้งคู่วิ่งเล่นไปทั่วเกาะ แต่มีอยู่สถานที่ๆหนึ่งที่มนุษย์จิ๋วห้ามพวกเธอเข้าใกล้ "ศูนย์กลางเกาะ" หรือภายใต้น้ำตกนั่นเอง 

 วันหนึ่ง พายชวนนิคขึ้นไปเล่นบนน้ำตก ซึ่งหน้าผาสูง ทั้งคู่วิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน ผลัดกันเป็น ผลัดกันหนี จนกระทั่งเกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดขึ้น มือเล็กๆผลักเด็กชายเพื่อนรักเสียหลัก ร่างของเขาร่วงลงสู่แอ่งน้ำเบื้องล่าง วิญญาณดวงน้อยหลุดลอยออกจากร่างในชั่วพริบตา 

 จำได้แล้ว เธอจำได้แล้ว ร่างที่อยู่ในโลงแก้วนั่นตายเพราะเธอ ความทรงจำกลับคืนมาแลัว เธอทำสิ่งผิดพลาดครั้งใหญ่ลงไปเมื่อยังวัยเยาว์ และตอนนี้ เธออาจต้องชดใช้สิ่งนั้น คิดสิ หลุงจากนั้นเกิดอะไรขึ้น เธอทำอย่างไรจึงกลับมายังโลกที่เธออยู่ได้

แม้เค้นสมองยังไงก็นึกไม่ออก...

"ถึงเวลาแล้ว ที่เธอต้องชดใช้ให้เรา...พาย" เสียงใสๆของนิคดังก้องขึ้น พายเอามือปิดหู มันจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ? นิคจะทำอะไรเธอ? คำถามผุดขึ้นมาอีกแล้ว คราวนี้ไม่ใช่พลังนับร้อยที่ดึงเธอไป แต่กลับเป็นพลังนับพันของมนุษย์จิ๋วทั้งหมดในเกาะ ที่ช่วยกันยกร่างของเด็กสาวขึ้น...ขึ้นไปบนน้ำตก โลงแก้วถูกเปิดออกด้วยฝีมือของร่างข้างใน เด็กชายนิคย่างก้าวออกจากโลงแก้ว พร้อมมุ่งตรงสู่เบื้องบนของน้ำตกทันที

"เรามาเล่นไล่จับกันอีกนะ...พาย เดี๋ยวครั้งนี้เราเป็นเอง" พายได้แต่ยืนนิ่ง ทำอะไรไม่ถูก 

"พาย หนีเราสิ หนีไปที่ปากเหวสิ" นิคพูด วินาทีนั้นเด็กสาวทำอะไรไม่ถูกแล้ว เธอได้แต่ภาวนาให้วิธีกลับบ้านผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง ทว่า...

"เราจะไม่ทำพลาดเป็นครั้งที่สอง ลาก่อน...พาย" มือเล็กๆของเด็กชายผลักเข้าที่ท้องของเด็กสาวอย่างเต็มแรง ร่างของเธอกระเด็นสู่อากาศที่ว่างเปล่า ทันใดนั้นเอง แสงนั่น แสงที่ทำให้พายรอดเมื่อครั้งก่อน สาดส่องเข้าที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเข้าอีกครั้ง แต่..มันจะทันหรือเปล่า

"นักเรียน กราบ" เสียงหัวหน้าห้องบอกทำความเคารพดังขึ้น นักเรียนทั้งห้องลุกขึ้นยืน แต่ดูเหมือนจะมีเพียง พาย หรือเด็กหญิงพริมรตาเท่านั้นที่ยังคงฟุบอยู่กับโต๊ะ หญิงสูงวัยเดินเคาะไม้เรียวจนมาถึงด้านหน้าโต๊ะเธอ เด็กสาวก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ครูฟาดไม้เรียวลงที่โต๊ะอีกครั้ง ร่างที่ฟุบอยู่ก็ยังคงแน่นิ่ง เธอจึงใช้มือเชิดคางของนักเรียนขึ้นมาดู...เสียงกรีดร้องของนักเรียนหญิงดังไปทั่วห้อง เมื่อพบใบหน้าบูดเบี้ยวของเพื่อนร่วมห้อง ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น 

แสงสุดท้าย ไม่ได้ช่วยเธอได้เสมอไปนะ...พาย